“Bizdə o vaxt çox gözəl musiqiçilər vardı. Mən onların yanında oxumağa utanırdım. Bir dəfə özüm üçün qıraqda oturub pianoda ifa edə-edə oxuyurdum, sən demə, Əlibaba Məmmədov da arxada gizlincə mənə qulaq asırmış. Mənim xəbərim olmayıb. Olsaydı, heç ifa edə bilməzdim ki. Qulaq asıb, mən bitirəndə yaxınlaşdı, dedi, halal olsun sənə, yaşa, sən, doğrudan da, musiqi üçün yaranmısan. Bu da mənə çox təsir etmişdi. Həm də mən dostlar arasında oxuyanda görürdüm ki, hamıya təsir edir və özüm də xoşhal oluram. Belə deyim, içimdə oxumağa bir ehtiyac var idi. Yəni oxumaq üçün plan qurmamışdım, amma içimdən gəlirdi”.
