“Yanımızda olan zabitin qardaşı ölmüşdü, amma ona bildirmirdilər ki, döyüş meydanında sarsılmasın. Bu fikir də ağlımın bir tərəfində məni incidirdi. Nicatı yenə soruşdum, atam dedi ki, yaxşıdır. Ancaq bu ağlıma gəldi, dedim: “De, sən öl, yaxşıdır?!” Atamın dilinə gəlmədi o söz. Mən sonradan başa düşdüm ki, bir atanın müharibənin ortasında olan oğluna “Sən öl!” deməsi, bəlkə də, ən ağır söz idi”.
